فانوس در ظلمات
این قــــافله انــــگار کــه سالار نـدارد چــاووش وشـــی چابک و عیـــار نــــدارد
در این گذَرِ شب زدهی شوم بلاخیـــــــز رهـــدار یکــــی دیــدهی بیــدار نـــــدارد
این رهـرو سرگشته به کژراههی غفلت رهـــوارِ سبکپــویِ هشیــوار نــــــــــدارد
آهنگِ جرس مرثیهی خــون خزان است پـــژواک بجــز زوزهی کفتــار نـــــــدارد
از زخم دلِ خاطره خـون ریخته بر خاک خیلی ست به خون غرقه که غمخوار ندارد
در حافظهی خاک مگر مسلخِ یاس است کاین قافــلهِ ره تــــوشه بجــز خار نــدارد
گلبانگِ خروسی سحر آرایِ سفر نیست قمـــری گٔل خـــورشید به منقار نـــــدارد
جغرافی این بادیه دشخوار و حــــریفی زیـن مــدعیان دانشِ رهکــــار نــــــدارد
ابری که چنان نعرهی تندر به گلو داشت پیداست دگـــر زهـــرهی رگبار نـــــدارد
دیوانِ حماسه ست غزل نامهی تاریـــخ ترجیعِ سخن مانـــعِ تکـــرار نــــــــدارد
سرمنزلِ مقصود سراپردهی نــور است گــردونــه مگر گـردشِ پـــرگارنــــــدارد
در پــــرتگه صخرهی ایثار خطـــــر کن آییـــنِ رسالت رهِ همـــــوار نــــــــــدارد
تاریــــخ سفرنامهی مردان طریق است ردّی ز زبـــونانِ نــــگونسار نــــــــــدارد
_______________________________________________________________
جهانگیر صداقت فر